Herlezen, of niet herlezen?

Toen het boek uit was (we waren inmiddels 6 weken verder, 6 weken waarin ik vakantie had en toch vroeg opstond, speciaal om te kunnen lezen) begon het voor mij pas echt. Na Oorlog & Vrede ben ik opnieuw een echte lezer geworden, heb ik de draad opgepikt waar ik die op ongeveer 16-jarige leeftijd had laten liggen - de klassieke leeftijd waarop, volgens studies, bibliotheken hun jeugdige lezers verliezen. Sindsdien heb ik massa's boeken verslonden, spannende, leuke, diepzinnige, luchtige en zwaarwichtige, maar vooral veel 'klassiekers'. En sindsdien antwoord ik op de vraag naar m'n beste boek steeds met Oorlog & Vrede. Het boek heeft alles, het is een volledige wereld die erin wordt beschreven. Universeel. Net als de Negende symfonie van Ludwig van Beethoven, bijvoorbeeld.

Een paar maanden nadat het boek uit was (ik had inmiddels al drie of vier andere boeken verslonden) merkte ik dat ik er nog steeds mee bezig was: ik droeg het boek mee, dacht er voortdurend over na, of herinnerde me soms plots passages. Ik besefte dat ik nog niet klaar was met Oorlog & Vrede. Ik zou het moeten herlezen. Maar dat heeft zware gevolgen: als ik me opnieuw aan die 1200 bladzijden moet zetten, dan kan ik gedurende enkele maanden niets nieuws meer lezen, en er zijn nog zoveel andere klassiekers die ik ook allemaal wil lezen. Toen nam ik het wijze besluit om mezelf wel toe te laten om Oorlog & Vrede te herlezen, maar slechts éénmaal per tien jaar.

Die tien jaar zijn in 2010 dus om. En ik kijk er al sinds eind 2008 naar uit, om opnieuw te kunnen beginnen lezen. Ik besloot ook om een nieuw exemplaar te kopen (het vorige was trouwens niet van mij maar van m'n ouders), en dat eveneens elke 10 jaar te doen. In maart kocht ik in die fantastische Groene Waterman de prachtige uitgave in Van Oorschot's Russische Bibliotheek. Op de wikkel staat ongegeneerd te lezen: "complete tekst, 1652 pagina's" - want inderdaad, er is soms nogal gesnoeid in Tolstoy's tekst. Later daarover misschien meer op deze blog, waarin ik verslag zal uitbrengen van mijn herlezing.

Want het blijft spannend: hoeveel herinner ik me nog van het vorige boek? Vind ik het nog steeds zo goed als 10 jaar geleden? Lezen is een solitaire bezigheid, maar als je je leesplezier kan delen dan wordt het wel een groepsgebeuren. Misschien krijgen jullie gaandeweg ook wel zin om Oorlog & Vrede te gaan lezen, of een ander boek te (her)lezen en daarover te gaan vertellen? Dat zou mooi zijn, daar zou Tolstoy blij om zijn.

Ik ga eraan beginnen. Ik ga zodadelijk de plastic folie weghalen van m'n nieuwe exemplaar, waarvan de 2 volumes al sinds maart staan te wachten, en kennismaken met het boek. De bladeren voelen, kijken naar de letters, ruiken aan het papier.

*
*       *